Zgjedhjet e ardhshme të Izraelit: Ku shkoi pushtimi?

Më 23 Mars, Izraeli do të mbajë zgjedhjet legjislative për herë të katërt në dy vjet. Me më pak se një javë nga zgjedhjet, ekspertët ende hezitojnë të parashikojnë rezultatin e saj, pasi të gjitha sondazhet tregojnë për një garë të ngushtë midis mbështetësve të Kryeministrit në detyrë Benjamin Netanyahu dhe kundërshtarëve të tij.

Mosarritja nga ndonjë prej partive të qendrës ose partive të majta, të tilla si Blue and White ose Meretz, për të kapërcyer pragun elektoral prej 3.25 përqind mund të lërë Netanyahu në pushtet. Dështimi nga Partia Sioniste Fetare e të djathtës ekstreme të Bezalel Smotrich për të kapërcyer pragun, ndërkohë, ka të ngjarë të privojë Netanyahun nga një shumicë e Knesset dhe t’i japë fund qeverisjes së tij 12-vjeçare.

Ndërsa është vërtet e vështirë të parashikohet përbërja e saktë e Knesset-it të ardhshëm izraelit, agjendat elektorale dhe fushatat e partive kryesore që marrin pjesë në garë zbulojnë shumë për drejtimin shqetësues drejt të cilit po shkon shoqëria izraelite.

Pavarësisht nëse mbështetësit e Netanyahut apo kundërshtarët e tij arrijnë të sigurojnë një shumicë parlamentare, rezultati do të jetë një qeveri koalicioni. Nëse asnjë bllok zgjedhor nuk arrin të sigurojë shumicën me 61 vende në parlament që i duhet për të formuar një qeveri, votuesit do të tërhiqen në vendet e votimit për herë të pestë në muajt e ardhshëm.

Së bashku, pesë partitë në të djathtë politike të Izraelit – Netanyahu’s Likud, Gideon Saar’s New Hope, Naftali Bennett’s Yamina, Avigdor Liberman’s Yisrael Beitenu and Smotrich’s Religious Zionism – po votojnë në 59-60 vende, me parashikimin e 15-16 vendeve për partitë ultra-ortodokse që tradicionalisht bashkohen me të drejtën.

Ndërsa këto parti kanë qëndrime shumë të ndryshme ndaj Netanyahut, nuk ka dallime të dukshme midis tyre për çështje që në të vërtetë kanë rëndësi – pushtimi dhe shteti i demokracisë izraelite.

Në fushatat e tyre elektorale, këto parti i injoruan plotësisht problemet më themelore me të cilat përballet Izraeli sot. Në fakt, edhe shumica e partive të qendrës dhe të majta zgjodhën t’i fshijnë këto çështje nën qilim në përpjekjet e tyre për të zgjeruar bazën e tyre dhe për të larguar Netanyahun nga pushteti.

Pushtimi i Izraelit në territoret Palestineze, pretendimet e tij për të drejtat e njeriut dhe shkeljet e ligjit ndërkombëtar dhe pyetjet në lidhje me legjitimitetin e demokracisë së tij nuk janë në ballë të agjendës së ndonjë partie politike, sepse këto nuk janë shqetësime kryesore për një shumicë dërrmuese të votuesve izraelitë.

Reagimet e politikanëve të shquar izraelitë ndaj vendimit të fundit të Gjykatës Penale Ndërkombëtare (ICC) për të hedhur dritë mbi një hetim mbi krimet e pretenduara të luftës së Izraelit në territoret e okupuara dhe vendbanimet demonstruan qartë qëndrimet e Izraelit ndaj këtyre çështjeve.

Ashtu si Netanyahu, Liberman, Bennett dhe Smotrich dënuan gjykatën dhe e akuzuan atë për antisemitizëm dhe urrejtje ndaj Izraelit. Kryetari i partisë New Hope Saar, ndërkohë, kritikoi vendimin “e turpshëm” për të hetuar “ushtrinë më morale të botës”.

Dhe udhëheqësit e partive të krahut të djathtë nuk ishin të vetmit që e trajtuan vendimin e gjykatës si një mundësi për të mbrojtur politikat e okupimit dhe zgjidhjes së Izraelit. Udhëheqësi i partisë Yesh Atid, Yair Lapid, i cili e portretizon veten si udhëheqës të qendrës së moderuar, e quajti vendimin “antisemitizëm të turpshëm”, duke shtuar se ai ishte “krenar për ushtarët dhe oficerët e IDF që na mbrojnë kundër kërcënimit të terrorizmit”. Ministri i Mbrojtjes Benny Gantz, aleanca blu dhe e bardhë e të cilit po bën fushatën për votat e qendrës, ishte po aq i ashpër, duke pretenduar se gjykata nuk kishte juridiksion për të lejuar një hetim të tillë dhe duke argumentuar se sistemi ligjor izraelit kishte provuar në mënyrë të përsëritur kompetencën e tij në trajtimin e shkeljeve nga ushtria. Edhe udhëheqësi i Partisë së Punës, Merav Michaeli u ngrit për ushtrinë izraelite dhe sistemin e gjykatës.

Meretz ishte e vetmja parti Sioniste, lideri i së cilës Nitzan Horowitz hodhi poshtë kritikat ndaj ICC, duke thënë se kishte arsye të vlefshme për vendimin e saj. Sidoqoftë, Meretz po varet nga një fije, me rreth 150,000 votues të tij mezi të mjaftueshme për ta shtyrë atë mbi pragun zgjedhor. Ky grup votuesish gjithashtu, pak a shumë, përfaqëson të gjithë hebrenjtë izraelitë të shqetësuar për trajtimin e Izraelit ndaj palestinezëve që jetojnë nën sundimin e tij dhe zhdukjen totale të nocioneve të tilla si “paqja”, “të drejtat e njeriut” dhe “zgjidhja e konfliktit” nga ligjërimi izraelit.

Në një studim në gjuhën hebraike botuar kohët e fundit nga Molad: Qendra për Ripërtëritjen e Demokracisë Izraelite, profesorët e psikologjisë izraelite Daniel Bar-Tal dhe Amiram Raviv u përpoqën të shpjegonin arsyet e mbështetjes së shoqërisë izraelite, dhe rrjedhimisht edhe të klasave politike izraelite, për okupimin dhe politikat e dhunshme të shtetit ndaj palestinezëve.

Të dy psikologët argumentuan se si rezultat i indoktrinimit afatgjatë, hebrenjtë izraelitë pranuan si fakt një tregim në të cilin të gjithë arabët janë në thelb të dhunshëm, të pabesueshëm dhe të vendosur për të shkatërruar Izraelin. Brenda të njëjtit narrativë, hebrenjtë izraelitë janë hedhur si një popull i moralshëm përpjekjet e të cilit për të arritur një paqe të qëndrueshme po pengohen nga fqinjët e tyre që ngatërrojnë luftën.

Sipas Bar-Tal dhe Raviv, për shkak të këtij rrëfimi që u është dhënë mendjeve për dekada, hebrenjtë izraelitë besojnë se janë ata që janë nën sulm nga palestinezët. Prandaj ata besojnë, për të shmangur një përsëritje të Holokaustit, ata duhet të jenë të fortë, të bashkuar dhe të gatshëm për të bërë gjithçka të nevojshme, përfshirë mbylljen e një syri para shkeljeve të të drejtave të njeriut dhe ligjit ndërkombëtar nga shteti i tyre.

Psikologët e njohur izraelitë Daniel Kahneman dhe Amos Tversky dikur shkruanin se një konflikt përfundon ditën që një shoqëri e kupton se çmimi që do të paguajë për një marrëveshje paqeje është më e ulët se kostoja e konfliktit në vazhdim.

Fatkeqësisht, siç dëshmojnë hezitimet e partive politike izraelite për të diskutuar pushtimin dhe pasojat e tij në fushatat e tyre elektorale, shoqëria izraelite ende nuk e ka arritur këtë realizim.

Pra, kush fiton zgjedhjet e ardhshme të Izraelit dhe formon qeverinë e tij të ardhshme, ka pak pasoja në lidhje me pyetjet më thelbësore me të cilat përballet jo vetëm shoqëria izraelite, por edhe populli palestinez që ka jetuar nën okupim për gati 54 vjet. Për adhuruesit e paqes dhe demokracisë, pas 23 Marsit, me ose pa Netanyahu, do të jetë biznes si zakonisht./Gazeta e Re.


Vërejtje: Qëndrimet e autorëve nga kjo rubrikë, nuk domethënë që përfaqësojnë në mënyrë automatike edhe qëndrimet e redaksisë. Megjithatë, njohja e këtyre qëndrimeve është në interes të lexuesve, prandaj edhe publikimi i tyre. Për rrjedhojë autorët mbajnë përgjegjësi të plotë për sa u përket qëndrimeve rreth çështjeve të shtjelluara në fjalë.

Kategoritë
OPINIONEOpinione - Ballina