Ish-mbrojtësi i Mançester Sitit, Pablo Zabaleta, tani ndihmës trajner i ekipit kombëtar të Shqipërisë dha një intervistë për “Flashscore” ku reflektoi mbi momentet kryesore të karrierës së tij, rishikoi përplasjen e “Qytetarëve” me Napolin 14 vjet më parë, shija e tyre e parë e futbollit të Ligës së Kampionëve dhe kujtoi emocionet e fitimit të titullit të parë të Premier Ligës të klubit nën drejtimin e Roberto Mançini pas nëntë vitesh në Etihad.
Zabaleta foli gjithashtu për transformimin e Sitit gjatë kohës së tij atje, ndërsa pranoi kujtimin e hidhur të humbjes së Argjentinës në finalen e Kupës së Botës 2014. Në fushë, ai spikati për aftësitë e tij të palodhura si mbrojtës i djathtë, diçka që tani përpiqet t’ua kalojë lojtarëve shqiptarë nën urdhrat e tij.
Në moshën 40 vjeç, Pablo Zabaleta është ndihmës trajner i Silvinjos me ekipin kombëtar të Shqipërisë, një argjentinas dhe një brazilian që punojnë së bashku në futboll, një gjë e rrallë…
“Po, është e vërtetë që, nga një perspektivë futbolli, është diçka e çuditshme. U takuam në sezonin 2009/10 në Mançester Siti, dhe ai erdhi nga Barcelona, ndërsa unë kisha ardhur një vit më parë nga Espanjol. Lindi një miqësi atje, dhe tre vjet më parë, ai më telefonoi për ta ndihmuar të stërviste Shqipërinë. Ishte një mundësi që e shfrytëzova me nxitim. Të shkosh në Kupën e Botës është ëndrra. Tani jemi të dytët në grup, shtatë pikë pas Anglisë, por një pikë përpara Serbisë. Dhe sfida tjetër do të jetë në shtëpinë e rivalëve tanë. Është një sfidë që duhet të merret me kujdesin e duhur, sepse në vitin 2016, pati probleme (disa përleshje midis lojtarëve pasi një dron fluturoi me një flamur të Shqipërisë së Madhe, që përfshin shtetin e Kosovës). Është një ndeshje që mbart shumë rreziqe sociale, por ne duam të shkojmë në Kupën e Botës.”
Çfarë do të ndodhte nëse një komb me më pak se tre milionë banorë do të arrinte në Kupën e Botës?
“Ah, do të na bënin një statujë në Tiranë!”
Ishe argjentinasi i parë që luajti ndonjëherë te Mançester Siti. Pastaj erdhën bashkatdhetarë të shquar si Karlos Tevez, Serxhio Aguero dhe Julian Alvarez, për të përmendur vetëm disa. Megjithatë, pas nëntë vitesh, ti je ai që e ka mbjellë farën argjentinase me më shumë fryte…
“Arrita i ri, në moshën 23 vjeç. Dhe e vërteta është se, po, e kalova praktikisht të gjithë karrierën time në Angli. Ishin 12 vjet midis Mançester Sitit dhe Uest Hem.”
Ju dëshmuat nga afër transformimin e Sitit nga një ekip i mesit të tabelës në dominim në Angli dhe Evropë…
“Po, mendoj se së bashku me Vinsent Kompanyidhe Xhoe Hart, isha ndër të paktët që panë transformimin para se të vinin pronarët e rinj. Jo vetëm në një nivel sportiv, por edhe në aspektin e infrastrukturës. Në fillim, nuk mendoja se mund të fitoje vërtet diçka me një klub të mesit të tabelës. Dhe pastaj, në vend të kësaj…”
E diela, 13 maj 2012, ndryshoi gjithçka…
“Ajo fitore në minutat e fundit kundër QPR ishte një ngjarje historike – kryesisht sepse ne po luanim për titull kundër Mançester Junajtid i cili po fitonte gjithashtu kundër Sandërland, dhe ne ishim një gol poshtë në minutën e 90-të.”
Dhe në atë fitore 3-2, vështirë se dikush kujton se goli i parë ishte i juaji…
“Kjo është e vërtetë, është ndoshta goli më i harruar në histori! Mbaj mend që kisha hyrë në zonë dhe Jaja Toure më kishte shërbyer. Kisha pak kohë ose hapësirë për të menduar, dhe godita sa më mirë që munda. Topi u prit nga portieri në një mënyrë të çuditshme, ai shkoi lart dhe përfundoi në çatinë e rrjetës. Por në fund, ishte pothuajse e pakuptimtë, nëse mendoni për këtë.”
Pastaj, finalja epike…
“Falë Zotit që ishte Kun (Aguero) ai që shënoi dhe na dha një titull të paharrueshëm. Nga 2-1 deri në minutën e 90-të, në katër minuta, ne morëm kryesimin dhe fituam titullin e parë në historinë moderne të Sitit”.
A mund të themi se në atë moment, jo vetëm historia e Sitit ndryshoi, por edhe e juaja?
“Absolutisht po, veçanërisht mënyra se si ndodhi e gjitha. Këto janë rezultate që rrallë ndodhin në botën e futbollit. Ajo që përjetuam në atë moment ishte si një skenë nga një film. Dhe festuam dyfish më shumë.”
Megjithatë, dy vjet më vonë, ajo finale e Kupës së Botës midis Argjentinës dhe Gjermanisë në Marakana nuk ishte një film me një fund të lumtur…
“Po, ajo finale e humbur është një plagë që do të zgjasë praktikisht një jetë, një plagë që nuk do të shërohet kurrë. Në fund të ndeshjes, isha 29 vjeç dhe e dija se do të ishte shumë e vështirë për mua, ndoshta, të luaja për Kupën e Botës të ardhshme sepse jo të gjithë mund të jenë 33 ose 34 vjeç dhe të luajnë, veçanërisht në pozicionin e mbrojtësit të krahut. Për fat të mirë, Mesi dhe Di Maria fituan në Katar dhe e hoqën atë mallkim nga shpina. Por për mua, ishte një zhgënjim i madh, sepse të jesh kampion bote do të thotë të prekësh qiellin me një gisht.”
Kthehu te skuadra jote e vjetër. Sot, Mançester Siti dhe Napoli po luajnë në Etihad. Ti ishe në fushë më 14 shtator 2011, në të njëjtin stadium. Dhe edhe atëherë, ishte ndeshja e parë e raundit…
“Grupi ishte veçanërisht sfidues, pasi përfshinte Bajern Mynih dhe Vijareal. Unë e njihja tashmë Lavezin, me të cilin kisha luajtur në ekipin e të rinjve të Argjentinës, dhe i kishim shkruar njëri-tjetrit para ndeshjes. Por Siti nuk ishte ende shumë i fortë dhe ne nuk ishim ende 100% të përqendruar në Ligën e Kampioneve. Napoli na befasoi duke barazuar në Mançester dhe duke na mundur në ndeshjen e kthimit.”
Ajo skuadër ende kishte një sulm me Agueron, Balotelin dhe Xhekon…
“Megjithatë, ne u eliminuam pikërisht për shkak të përplasjeve të drejtpërdrejta me Napolin. Mbaj mend që në kthim, mbërritëm në aeroportin Capodichino dhe gjetëm rreth pesëdhjetë tifozë të Napolit në aeroport duke na fyer! Ndjehesha sikur isha kthyer në Argjentinë. Edhe kur ishim në hotel, në bregdet, rruga ishte plot me tifozë të Napolit, dhe atëherë e dinim se do të ishte e vështirë.”
Megjithatë, në fund të sezonit erdhi titulli i Premier Ligës…
“Mendoj se erdhi në kulmin e një sezoni ku e dinim se duhej të përqendroheshim në atë rrugë. Pra, dalja nga Liga e Kampioneve në fazën e grupeve ishte pjesërisht një bekim.”
Prej andej, filloi vërtet historia e lavdishme e kohëve të fundit e Sitit. Megjithatë, sot, si ish-ekipi juaj ashtu edhe Napoli janë ekipe krejtësisht të ndryshme nga 14 vjet më parë…
“Napoli është kampion i Italisë dhe ka një trajner si Antonio Konte, një trajner i shkëlqyer. Ai ka lojtarë shumë fizikë dhe kishte forcën për të shkuar dhe për të marrë një Kevin De Bryjne të caktuar.”
Në një intervistë në faqen zyrtare të Sitit disa muaj më parë, përmendët se De Bryjne e ndryshoi ekipin tuaj pas mbërritjes së tij në vitin 2015…
“Ai e bëri, me të vërtetë. Është pak e çuditshme ta shohësh atë si një tjetër blu, por jam i sigurt se ai do të vazhdojë të bëjë diferencën. Ai mund të mos jetë më lojtari në kulmin e tij fizikisht siç ishte rreth vitit 2018, por ai ka një cilësi unike dhe sulmuesit që luajnë me të janë të privilegjuar. Ai është ende një fenomen.”
Për Sitin, çfarë lloj ndeshjeje do të jetë?
“Një ndeshje e vështirë, sepse Napoli është rritur vitet e fundit. Por unë jam gjithmonë i bindur se në Ligën e Kampioneve është më mirë të fillohet në shtëpi, veçanërisht pasi është fillimi i sezonit. Është më mirë që Guardiola të shmangë kaosin në Napoli dhe të jetë në gjendje ta luajë këtë ndeshje para tifozëve të tij. Ashtu si në Amerikën e Jugut, disa stadiume është më mirë të shmangen!”
