Në tre ditët e fundit, 43 persona kanë vdekur nga uria në Gaza, dhe më parë gjatë gjithë luftës kishte vdekur gjithsej 68 persona. Këto shifra pasqyrojnë përmasat e vuajtjes së palestinezëve dhe mungesën e madhe të ushqimit që Izraeli nuk lejon të hyjë në Rripin e Gazës.
Duart skeletore të Mohammed-it dalin nga kostumi me një emoji që qesh, një ironik i hidhur në spitalin e Gazës. Shumicën e ditës i kalon duke qarë nga uria ose duke kafshuar gishtat e tij të hollë.
Sapo shtatë muajsh, ai peshon vetëm katër kilogramë dhe kjo është hera e dytë që shtrihet në trajtim. Fytyra i është përkulur, gjymtyrët janë thjesht kocka me një shtresë të hollë lëkure, ndërsa brinjët i nxjerrin dhimbshëm jashtë kraharorit.
Mohammed Aliwa është në spital për shkak të kequshqyerjes së rëndë.
(Foto: Guardian)
“Frika ime më e madhe tani është se do të humb nipin nga kequshqyerja,” tha gjyshja e tij, Faiza Abdul Rahman, e cila vetë shpesh ndjen marramendje për shkak të mungesës së ushqimit. Ditën e mëparshme ajo kishte ngrënë vetëm një fetë bukë pita, që kushtonte 15 shekelë (rreth tre paund).
“Vëllezërit dhe motrat e tij vuajnë po aq nga uria. Disa netë shkojnë në shtrat pa asnjë kafshim,” rrëfen gjyshja.
Seksioni i Spitalit “Shoqata Humanitare Miqtë” është mbushur me pacientë, veçanërisht fëmijë me dobësi në zhvillim. Disa pavijone kanë dyfishuar numrin e shtretërve për shkak të fluksit të madh të pacientëve. Në qytetin e Gazës janë vetëm dy ekipe pediatrike funksionale, dhe deri në 200 fëmijë shkojnë çdo ditë për trajtim.
Dr. Musab Farwana kalon ditët duke u përpjekur, por shpesh pa sukses, t’i shpëtojë. Më pas kthehet në shtëpi për t’i ndarë vaktet e vogla me fëmijët e uritur. E gjithë familja dobësohet me shpejtësi, sepse paga e tij pothuajse nuk blen asgjë, dhe ai nuk guxon të rrezikojë në garën për furnizimet e shpërndara nga Humanitarian Foundation for Gaza, që vazhdon punën edhe pas vdekjes së kolegut të tij, Dr. Ramzi Hajaj, i vrarë kur përpiqej të siguronte ushqim.
Gaza kurrë nuk ka qenë më e uritur, pavarësisht paralajmërimeve për urinë e pashmangshme gjatë dy viteve të luftës. Vetëm tre ditët e fundit, autoritetet shëndetësore regjistruan 43 vdekje nga uria; më parë numri ishte 68.
Faiza Abdul Rahman, që ka qëndruar në qytetin e Gazës gjatë gjithë luftës, tha se as në kohën e kontrollimeve më të rrepta të ndihmave nga veriu, vitin e kaluar, nuk kishte parë diçka kaq të tmerrshme.
“Përballemi me uri më të madhe se kurrë më parë,” tha ajo, “Kjo është faza më e vështirë që kemi kaluar ndonjëherë.”
Dëshmitë e banorëve dhe mjekëve lokalë, si dhe të dhënat e qeverisë izraelite, Fondacionit Humanitar për Gazën dhe OKB-së dhe organizatave humanitare, tregojnë se ushqimi po shteron, madje pothuajse nuk ekziston më.
Ethet e shtrenjtimit të jashtëzakonshëm reflektohen në raftet bosh: mielli shitej në fillim të vitit me çmim 30 herë më të lartë se ai i tregut. As paratë apo lidhjet nuk e mbrojnë më palestinezin. Organizatatat humanitare dëshmojnë se bashkëpunëtorët e tyre po shndërrohen në rrënojat e para nga uria, ndërsa mediat raportojnë se gazetarinë e kanë ndaluar uria.
Për historinë e plotë të të uriturve në Gaza, lexoni Guardian.
