Analisti sionist Shay Gal ka deklaruar se plani i Gazës i Trump-it ka zbuluar rolet e Turqisë dhe Katarit, duke paralajmëruar se nëse Ankaraja nuk tërhiqet nga procesi, kjo mund të ketë pasoja të parikthyeshme për Izraelin.
Ndërkohë, nënshkrimi i Presidentit Recep Tayyip Erdoğan në Egjipt për çështjen e Gazës vazhdon të krijojë jehonë të madhe në rajon.
“Beteja e re do të jetë politike dhe mendore”
Në artikullin e tij për Israel Hayom, Gal thekson se korniza e armëpushimit e propozuar nga Trump nuk shënon fundin e luftës, por përkundrazi, hap një “fushë të re beteje politike”.
Sipas tij, lufta e vërtetë nga ky moment do të zhvillohet në fushën diplomatike dhe të perceptimit publik.
Ai shton se ndërsa Tel Avivi përpiqet të formësojë realitetin në terren, Doha dhe Ankaraja “i përkthejnë këto realitete në gjuhën e Hamasit”, duke paralajmëruar se pjesëmarrja e këtyre dy kryeqyteteve në proces do ta shndërrojë situatën “nga një pauzë e përkohshme në një disfatë të plotë për Izraelin”.
“Ankaraja dhe Doha janë kërcënim për Izraelin”
Gal kujton se Doha për vite të tëra ka qenë strehë për zyrën politike të Hamasit, gjë që sipas tij është shndërruar “nga ndërmjetësim humanitar në një infrastrukturë politike dhe financiare”.
Ndërsa për Turqinë, ai pretendon se ka dhënë pasaporta për anëtarët e Hamasit dhe e ka bërë Ankaranë një strehë për lëvizjen.
Këto rrethana, sipas Gal-it, e kthejnë Turqinë dhe Katarin në kërcënime strategjike për Izraelin në strukturën që do të përcaktojë të ardhmen e Gazës.
“Nëse Turqia nuk largohet nga tryeza, Izraeli do të mposhtet”
Analisti shkruan se, në rast se Ankaraja dhe Doha mbeten pjesë e procesit, Izraeli nuk do të mund të sigurojë fitore të qartë, sovranitet pa ndërmjetës dhe as fuqi frenuese të qëndrueshme.
Por nëse ato përjashtohen nga tavolina, Izraeli mund të rikthejë kontrollin e plotë diplomatik.
Frikë nga roli ndërmjetës i Turqisë
Sipas Gal-it, roli ndërmjetës i Turqisë në krizat ndërkombëtare është burim shqetësimi për Izraelin. Ai e akuzon Ankaranë se përdor diskursin e “ruajtjes së paqes” dhe “përgjegjësisë humanitare” si mjet për të zgjeruar ndikimin rajonal.
Gal kritikon edhe operacionet e Turqisë nga Qiproja në Siri, duke i quajtur “manovra për zgjerim kontrolli nën emrin e paqes”.
Duke iu referuar Operacionit të Paqes në Qipro të vitit 1974, ai e quan atë “pushtim” dhe e akuzon Turqinë për “ekspansionizëm”.
Sipas tij, e njëjta qasje vazhdon edhe sot, me operacionet e Ankarasë në veri të Sirisë që ai i përshkruan si “përpjekje për të rishkruar kufijtë dhe për të sunduar përmes aktorëve të ndërmjetëm”.
“Turqia nuk është ndërmjetës neutral”
Gal sulmon gjithashtu kontaktet diplomatike të Ankarasë me Hamasin, duke i quajtur ato “pozicionim të hapur” e jo ndërmjetësim neutral.
Sipas tij, Turqia nuk po synon eliminimin e terrorizmit, por “konsolidimin e kontrollit të saj politik”.
Megjithatë, komentet e Gal-it zbulojnë një shqetësim të thellë brenda Izraelit: fuqizimi i Turqisë në arenën diplomatike, humanitare dhe ushtarake po perceptohet në Tel Aviv si një sfidë serioze ndaj ndikimit izraelit në rajon.
