Njoftimi i Trump për marrëveshjen e paqes “faza e parë” erdhi të mërkurën në fund të një dite të gjatë për negociatorët Steve Witkoff dhe Jared Kushner, të cilët zbarkuan në Egjipt në orën 6:30 të mëngjesit.
“Dita mbaroi me një marrëveshje në orën 2:30 të mëngjesit tjetër, vazhduam për 20 orë rresht”, thanë dy zyrtarë amerikanë në një takim me gazetarët, në të cilin mori pjesë, sipas Corriere.
Presidenti, nga Uashingtoni, i telefonoi Witkoff ose Kushner “të paktën tre herë”, ata e vunë në altoparlant gjatë negociatave. “Ai pyeti se si po shkonin gjërat”, thanë ata.
Drejt fundit të ditës, erdhi pika e kthesës, thonë dy zyrtarët, që marrëveshja mund të ndahej në dy faza, me lirimin e menjëhershëm të pengjeve.
Hamasi, thonë ata, tani i shihte pengjet si një problem dhe jo si një burim. Witkoff dhe Kushner ishin të bindur se “Hamasi kishte duruar mjaft”.
Dje në Shtëpinë e Bardhë, Sekretari i Shtetit Marco Rubio i prirur gjithashtu të rrëfente momentet kryesore të suksesit diplomatik. Gjatë një takimi të Kabinetit, Sekretari i Shtetit pohoi se pika e kthesës erdhi në kohën e takimit në fund të shtatorit midis Trump dhe udhëheqësve arabë dhe myslimanë, në margjinat e Asamblesë së Përgjithshme të OKB-së.
“Një takim historik, jo thjesht i vendeve arabe, por i vendeve me shumicë myslimane nga e gjithë bota, përfshirë Indonezinë dhe Pakistanin, ai takim krijoi një koalicion”.
Takimi erdhi pas asaj që disa e konsiderojnë një gabim strategjik nga Netanyahu, i cili më 9 shtator u përpoq dhe dështoi të eliminonte udhëheqjen e Hamasit në Katar, duke shkaktuar zemërim midis shumë udhëheqësve në rajon.
Në Nju Jork, këta udhëheqës, të bashkuar, i sollën Trump një listë kërkesash që donin të shihnin të përfshira në një marrëveshje paqeje për Gazën. Dhe Trump e kuptoi se duhej të bënte diçka për të ruajtur marrëdhëniet që kishte ndërtuar me ta dhe se mund ta përdorte mundësinë për të siguruar një fitore diplomatike. Ai e shtyu Netanyahun t’i kërkonte falje Katarit dhe i tha se nuk mund të aneksonte Bregun Perëndimor dhe as të dëbonte palestinezët nga Gaza.
Rubio gjithashtu i atribuon “marrëdhënien e ngushtë” të Trump me udhëheqësit rajonalë, të “krijuar” gjatë udhëtimit të tij në Lindjen e Mesme në maj. Trump u prit në mënyrë mbretërore në Arabinë Saudite, Katar dhe Emiratet e Bashkuara Arabe, të shënuara nga njoftimet e marrëveshjeve biznesi miliarda dollarëshe për Amerikën. Witkoff dhe Kushner kanë gjithashtu lidhje të rëndësishme biznesi në Gjirin Persik.
Kushner, i cili punoi në Marrëveshjet e Abrahamit gjatë mandatit të tij të parë, u rishfaq për të negociuar “planin e Gazës” me Witkoff. Në të njëjtat ditë, u përhap lajmi për një marrëveshje prej 55 miliardë dollarësh në të cilën dhëndri i presidentit bleu gjigantin e lojërave video Electronic Arts, së bashku me investitorin Silver Lake dhe fondin sovran të pasurisë saudite.
Dhe New York Times raportoi se djali i Steve Witkoff, Alex, po kërkon investime në pasuri të paluajtshme nga disa nga qeveritë e përfshira në marrëveshje.
Megjithatë, në fund të fundit, “telefonatat dhe takimet” e Trump ishin çelësi: presidenti premtoi të mbështeste personalisht pikat e marrëveshjes, duke përfshirë jo vetëm një armëpushim, por edhe një fund të luftës.
Një moment tjetër kyç ishte të premten e kaluar kur Trump nuk e interpretoi përgjigjen e Hamasit “po, por”, si një “jo”. Ai “i anashkaloi” “kushtet”. Trump shmangu përmendjen e zgjidhjes me dy shtete, duke preferuar të thoshte: “Ne do të krijojmë një situatë ku njerëzit mund të jetojnë në Gaza”.
Ai projektoi besim në fazat e ardhshme: “Do të ketë çarmatim, tërheqje, mendoj se mund të përfundojë me paqe në Lindjen e Mesme”. Kjo shkon përtej Gazës, kjo është paqe në Lindjen e Mesme”.
Në klimën jashtëzakonisht përçarëse në Amerikë me Gardën Kombëtare në qytete, rivalët politikë nën hetim, mbylljen e qeverisë askush nuk dyshon se ishte Trump ai që solli marrëveshjen dhe se, edhe pse ishte vetëm faza e parë nuk ishte aspak një përfundim i paracaktuar.
Shumë senatorë demokratë e pranojnë këtë madje dhe Obama e duartrokiti marrëveshjen, pa e përmendur Trump.
Për Economist, ky është “një triumf i stilit transaksional dhe ngacmues të diplomacisë së Trumpit”. Presidenti i kënaqur thotë se këtë herë nuk do t’i quajë ato media të rreme.
